Het zal een beetje raar opkijken geweest zijn, laatst in de Brusselse AB, bij ‘t feestje naar aanleiding van de 10de verjaardag van Stubru’s  Duyster: Helemaal onaangekondigd speelden daar de vijf dames en heren van Brown Bird (helaas al heel vroeg in de namiddag), die over een flink stuk van Europa openen voor The Low Anthem. (om ; Roepaen, Ottersum Nl)  Zelf was ik er ook niet, dus kan ik me over het live concert niet uitspreken, maar dat ik nu al spijt heb dat ik niet gegaan ben, dat mag u rustig van mij aannemen. Dat komt doordat ik sinds een tiental dagen deze cd elke dag minstens twee keer (en vaak tot zes, zeven keer) per dag beluisterd heb. Dat op zich is al vrij uitzonderlijk, maar dat dit album mij niet één keer verveeld heeft, dat maakt pas echt iets uit. Voor mij toch…

Hoe dan ook, dit is absoluut gevonden vreten voor mensen die dezer dagen uit de bol gaan voor Bon Iver, of Mumford & Sons. Voelt u waar ik naartoe wil? Ik hoop het, maar voor alle duidelijkheid nog even alles op een rijtje: men neme een zachte stem, men voege daar in folk gewortelde melodieën aan toe, gespeeld door jonge, kundige en enthousiaste muzikanten, die houden van fiddle, lap steel, staande bas, akoestische gitaren en dansbare samenzang en we zijn daar we moeten zijn. Beetje Gourds, beetje Carolina Chocolate Drops toevoegen aan de hierboven vermelde namen je je kunt je voorstellen waar we aan toe zijn. The Devil Dancing is de vierde en met voorsprong de beste plaat van dit gezelschap uit Providence. Als u ze nu misschien de eer wil aandoen die ze verdient? Dankuwel! (Dani)